Dit is de hand van Livia Nargy:
Iedere keer als ik bij Livia te eten ben, bestaat de maaltijd grotendeels uit groente en fruit uit haar eigen moestuin en liggen er eitjes van haar eigen kippen op tafel. De foto hierboven ('Bonentijd') maakte ze zelf; "..natuurlijk heel Haaags: groen geel!".
Livia vind het heerlijk om met planten en dieren bezig te zijn, ze reisde zelfs jarenlang heen en weer vanuit Den Haag naar Alphen aan den Rijn voor haar tuintje. Nu heeft ze een moestuin in eigen stad, op drie kwartier fietsafstand, en veel van haar vrijetijd is ze daar te vinden.
Het uitvliegen van een nest winterkoninkjes, de eenden die op zoek zijn naar een plek om te nestelen, salamanders die een nieuwe leefomgeving verkennen; Livia volgt hun doen en laten met veel plezier. Thuis kleurt een flink deel van de boekenkast groen door de vele boeken over tuinen en planten. En tijdens haar vakanties helpt Livia graag met wieden in een plantenkwekerij in Frankrijk.
"Ik leerde zo'n dertig jaar geleden van een vriendin hoe je planten kunt herkennen. Tot die tijd zocht ik alles op in boeken, maar dat werkt niet: het is veel leuker als je iemand kent die erover kan vertellen, buiten, in de tuin zelf." En als er dan bijzondere ontwikkelingen zijn in een van de plantenpotjes die thuis in de vensterbank staan, kan het Livia mateloos boeien wat er precies aan de hand is...
Livia vind het heerlijk om met planten en dieren bezig te zijn, ze reisde zelfs jarenlang heen en weer vanuit Den Haag naar Alphen aan den Rijn voor haar tuintje. Nu heeft ze een moestuin in eigen stad, op drie kwartier fietsafstand, en veel van haar vrijetijd is ze daar te vinden.
Het uitvliegen van een nest winterkoninkjes, de eenden die op zoek zijn naar een plek om te nestelen, salamanders die een nieuwe leefomgeving verkennen; Livia volgt hun doen en laten met veel plezier. Thuis kleurt een flink deel van de boekenkast groen door de vele boeken over tuinen en planten. En tijdens haar vakanties helpt Livia graag met wieden in een plantenkwekerij in Frankrijk.
"Ik leerde zo'n dertig jaar geleden van een vriendin hoe je planten kunt herkennen. Tot die tijd zocht ik alles op in boeken, maar dat werkt niet: het is veel leuker als je iemand kent die erover kan vertellen, buiten, in de tuin zelf." En als er dan bijzondere ontwikkelingen zijn in een van de plantenpotjes die thuis in de vensterbank staan, kan het Livia mateloos boeien wat er precies aan de hand is...
Dit object wordt door Livia beheerd:
Omdat het haar ooit opviel dat er in de plantenbakken waar ze een plastic pen bij had gezet (als steuntje voor de plant) na enige tijd kleine gele zwammetjes groeiden, besloot Livia om het object in te zetten voor een proefondervindelijke vaststelling.
Opening A is beplant met 1 ev. toekomstige gember en een pen.
Opening B is beplant met 1 stekje plus plastic plantlabel.
Opening C is zonder plant maar met plastic pendopje.
opening D, oersoep: alleen aarde met 1 kunststof oerbeestje.
Opening B is beplant met 1 stekje plus plastic plantlabel.
Opening C is zonder plant maar met plastic pendopje.
opening D, oersoep: alleen aarde met 1 kunststof oerbeestje.
"...Aarde van mijn tuin gehaald. Nu zijn er 4 openingen in gebruik. Die verstopte ondergrondse, daarvan weet ik even niet hoe ik dat moet aanpakken, komt tijd komt raad."
"Er spruiten wat sprieten en er is wat schimmel en het geheel heeft ook goed als drinkbak voor de in huis gevluchte vliegen gewerkt."
Interview met Livia:
Twee maanden nadat ik Livia een object in beheer gaf ging ik bij haar op bezoek om te vragen hoe het beheer ging. Ze vertelde dat de vochtigheid erg schommelde doordat de verwarming steeds vaker aan stond, en ze er dus extra op moest letten dat haar experiment niet uit zou drogen. De gember was blad aan het maken. Naast het object lag een losse gember ter controle, even oud als de gember in het object. Maar zonder blad eraan.
"Water doet leven, dat zie je!"
Het onbekende stekje dat Livia er ook in had gezet had meer bladeren gekregen. "Maar het is niet gaan bloeien, zoals de andere stekjes die ik van die plant in huis heb staan, ik denk dat het hier te donker is. Ik weet nog steeds niet welke plant het is, maar de bladeren ruiken muffig, het lijkt wel salie."
Het experiment rondom zwamvorming bij diverse materialen was uitgebreid met rubber gummetjes als proefmateriaal.
"Ik zag op een gegeven moment, toen het warm weer was, dat er een schimmel ontstond. Het was niet die gele schimmel die ik voor ogen had, maar een witte. Hij is verdwenen, ik denk omdat het te koud werd. Hij was er misschien maar tien dagen; van dat witte pluis was het. Het kan ook zijn dat het te droog was geworden. Ik vond het niet jammer dat 'ie verdween omdat hij bij de gember zat, en die wilde ik wel graag laten groeien. Maar die gele schimmel, waar het mij om te doen was, bij het plastic, is niet gekomen..."
Ik vroeg Livia hoe projecten bij haar in het algemeen verlopen, of zij zich normaal gesproken aan haar plan houdt. "Nee, ik drijf altijd af, houd me nooit aan mijn plan. Verandering komt bij mij meestal bij het opzetten van iets. Bij koken bijvoorbeeld, pas ik altijd meteen het recept aan. Wat dat betreft ben ik tot nu toe met dit Humus-experiment heel stikt geweest. Doordat de opstelling snel klaar was, en ik het daarna alleen maar hoefde te verzorgen. Ik dacht eigenlijk dat ik iedere dag een foto zou maken van de ontwikkleing in het object, maar dat is er niet van gekomen."
En het object, zou daar iets aan veranderd moeten worden wat haar betreft? "Nee, ik vind het leuk zo, niet te klein. Het is goed te overzien. Ik denk dat als er meer ruimte in was, dat ik dan meer zou zijn blijven frummelen aan de opstelling."
Livia verwacht dat als de plantjes in het object achteruit dreigen te gaan, ze het experiment af zal breken om de planten te redden. "Ik denk niet dat ik de hardvochigheid heb als ik zie dat ze wegkwijnen, om ze dan dood te laten gaan. Ik ben nogal weekhartig."
En zo geschiedde...
"Water doet leven, dat zie je!"
Het onbekende stekje dat Livia er ook in had gezet had meer bladeren gekregen. "Maar het is niet gaan bloeien, zoals de andere stekjes die ik van die plant in huis heb staan, ik denk dat het hier te donker is. Ik weet nog steeds niet welke plant het is, maar de bladeren ruiken muffig, het lijkt wel salie."
Het experiment rondom zwamvorming bij diverse materialen was uitgebreid met rubber gummetjes als proefmateriaal.
"Ik zag op een gegeven moment, toen het warm weer was, dat er een schimmel ontstond. Het was niet die gele schimmel die ik voor ogen had, maar een witte. Hij is verdwenen, ik denk omdat het te koud werd. Hij was er misschien maar tien dagen; van dat witte pluis was het. Het kan ook zijn dat het te droog was geworden. Ik vond het niet jammer dat 'ie verdween omdat hij bij de gember zat, en die wilde ik wel graag laten groeien. Maar die gele schimmel, waar het mij om te doen was, bij het plastic, is niet gekomen..."
Ik vroeg Livia hoe projecten bij haar in het algemeen verlopen, of zij zich normaal gesproken aan haar plan houdt. "Nee, ik drijf altijd af, houd me nooit aan mijn plan. Verandering komt bij mij meestal bij het opzetten van iets. Bij koken bijvoorbeeld, pas ik altijd meteen het recept aan. Wat dat betreft ben ik tot nu toe met dit Humus-experiment heel stikt geweest. Doordat de opstelling snel klaar was, en ik het daarna alleen maar hoefde te verzorgen. Ik dacht eigenlijk dat ik iedere dag een foto zou maken van de ontwikkleing in het object, maar dat is er niet van gekomen."
En het object, zou daar iets aan veranderd moeten worden wat haar betreft? "Nee, ik vind het leuk zo, niet te klein. Het is goed te overzien. Ik denk dat als er meer ruimte in was, dat ik dan meer zou zijn blijven frummelen aan de opstelling."
Livia verwacht dat als de plantjes in het object achteruit dreigen te gaan, ze het experiment af zal breken om de planten te redden. "Ik denk niet dat ik de hardvochigheid heb als ik zie dat ze wegkwijnen, om ze dan dood te laten gaan. Ik ben nogal weekhartig."
En zo geschiedde...