Vic had op zijn zevende een natuurhistorisch museum in de schuur, waar hij buurtbewoners en schoolgroepen rondleidde langs fossielen, dieren(skeletten) en mineralen. Een klein deel van dat museum is nu in ons huis opgesteld, en als hij er eenmaal over begint te vertellen houdt hij niet meer op.

Vic is nu ruim vijf jaar mijn vriend, in die tijd heb ik hem eindeloos bezig gezien met planten en diertjes. Slecht heel zelden weet hij de naam van een plantje niet..
Daarbij heeft hij een sterke neiging tot verzamelen (racefietsen, post uit de eerste wereldoorlog, bijzonder aardewerk, negentiende eeuwse protheses, IJslandse sages, bijvoorbeeld). Als ik zijn kleren in de was doe is het altijd een verrassing van welke plant er nu weer zaden in zijn broekzak zitten en als ik iets weg wil gooien (yoghurtbakje, beschimmelde boterham of plastic zakje) is de kans groot dat hij opspringt en vol beroering vertelt dat nou juist het kweekje dat DAARIN zit, heel belangrijk is!

Geïnspireerd door Vic ben ik aan Humus begonnen. Zijn enthousiasme voor alles wat in de natuur te ontdekken valt is zo aanstekelijk, dat er een lange lijst wachtenden is ontstaan voor de excursies die hij over paddenstoelen organiseert.
Vic werkt als tuinman, geeft geregeld les over tuinieren en ecologie, en schrijft artikelen voor het blad Onze Eigen Tuin. Hij komt vaak met verhalen thuis waaruit blijkt dat mensen maar bar weinig begrijpen van hoe 'natuur' functioneert. Toch is hij geen natuurbeschermer.

"Mensen hebben net zo weinig invloed op de aarde als andere dieren, alleen overschatten ze altijd weer hun eigen rol. Uiteindelijk zal de planeet prima verder voortbestaan, zonder ons.", zo relativeert Vic vaak gesprekken over duurzaamheidsvraagstukken.